REZONANS

fr. résonance

W Uniwersalnym słowniku języka polskiego w pierwszej kolejności przywołuje się następujące znaczenia tego terminu:

  • „zjawisko akustyczne polegające na przedłużaniu czasu trwania dźwięku, wywołane działaniem fal odbitych w pomieszczeniu zamkniętym; pogłos;

  • dobra słyszalność dźwięków w pomieszczeniu, zależna od powierzchni odbijających dźwięki;

  • przen. reakcja czyjaś na coś; odzew, oddźwięk, echo”.

Akcentując rozumienie terminu rezonans w kontekście fizyki, w tym samym słowniku podkreśla się, że jest to „znaczne wzmożenie drgań niektórych układów mechanicznych, elektrycznych, akustycznych lub optycznych pod wpływem działającej na nie siły zewnętrznej o częstotliwości drgań zbliżonej do częstotliwości drgań własnych tych układów”. Z kolei w językoznawstwie rezonans wskazuje się jako cechę artykulacyjną głoski. Termin ten wykorzystywany jest także w działalności związanej z grą na instrumentach muzycznych i definiowany następująco: „zjawisko wzmocnienia dźwięku spowodowane pobudzeniem ciała sprężystego sąsiadującego ze źródłem dźwięku do drgań o tej samej częstotliwości, wykorzystywane w konstrukcji niektórych instrumentów muzycznych”.

Biorąc pod uwagę przywołane znaczenia terminu rezonans, można ogólnie przyjąć, że jest to zjawisko fizyczne odbywające się w układzie zdolnym do wzmacniania fal, przy czym termin rezonans ma także znaczenie przenośne i może oznaczać czyjąś reakcję na coś.

Literatura:

Emisja głosu, red. Z. Pawłowski, Warszawa 2008.

A. Mitrinowicz-Modrzejewska: Akustyka psychofizjologiczna w medycynie, Warszawa 1974.

Uniwersalny słownik języka polskiego, red. S. Dubisz, Warszawa 2004.

Foniatria kliniczna, red. A. Pruszewicz, Warszawa 1992.

B. Rocławski: Podstawy wiedzy o języku polskim dla glottodydaktyków, pedagogów, psychologów i logopedów, Gdańsk 2001.