ang. the acoustic resonance
Zjawisko fizyczne odbywające się w rezonatorze, który ma zdolność do drgań rezonansowych, wywołanych działaniem fal odbitych w przestrzeni ograniczonej. W takim ujęciu medium zdolne do drgań rezonansowych, do wzmacniania, tłumienia lub stabilizowania drgań nazywane jest rezonatorem.
Układem rezonansowym człowieka jest jama ustna lub jama nosowa (a także nosogardziel), które w zależności od potrzeb tworzonych głosek mogą być włączane lub wyłączane z artykulacji, tworząc różną strukturę układu rezonansowego. Jedną z przestrzeni zdolnych do tworzenia rezonansu jest jama nosowa i nosogardziel. Jeśli podczas artykulacji głoski powietrze wykorzystywane do jej tworzenia przedostanie się do jamy nosowej, to głoska zyskuje rezonans nosowy. Można zatem powiedzieć, że rezonans nosowy to jedna z cech artykulacyjnych głoski nosowej, która jest wynikiem oddziaływania komory nosowej i nosogardzieli na akustyczną strukturę dźwięku.
Kolejną komorą zdolną do tworzenia rezonansu jest jama ustna. Jeśli podczas tworzenia głoski fala dźwiękowa przedostaje się do jamy ustnej (na skutek oddzielenia jamy ustnej od nosowej za pomocą zwarcia podniebienno-gardłowego) i zostanie uruchomiony ustny rezonator, to dźwięk uzyskuje rezonans ustny.
Literatura:
Emisja głosu, red. Z. Pawłowski, Warszawa 2008.
A. Mitrinowicz-Modrzejewska: Akustyka psychofizjologiczna w medycynie, Warszawa 1974.
Z. Pawłowski: Foniatryczna diagnostyka wykonawstwa emisji głosu śpiewaczego i mówionego, Kraków 2005.
Foniatria kliniczna, red. A. Pruszewicz, Warszawa 1992.
D. Ostaszewska, J. Tambor: Podstawowe wiadomości z fonetyki i fonologii współczesnego języka polskiego, Katowice 1997.
