Carl Orff (1895–1982) to niemiecki kompozytor, pedagog i dyrygent. Opracował własną metodę wychowania muzycznego dzieci, której głównym elementem jest śpiew i gra na prostych instrumentach perkusyjnych (tzw. instrumentarium Orffa, w skład którego wchodzą: bębenki, tamburyna, kołatki, grzechotki, trójkąty, dzwonki melodyczne). Duży nacisk kładł na improwizację i rozwijanie ekspresji, a najważniejszym elementem w muzykowaniu uczynił rytm.
Rytmika stosowana jest do dzisiaj jako metoda wychowania muzycznego, estetycznego i ogólnego. Poprzez aktywne formy obcowania z muzyką, takie jak ruch, śpiew, improwizacja, wprowadza dziecko w świat muzyki. Wyzwala również emocje i wyobraźnię. W zakresie wychowania estetycznego i ogólnego rytmika uwrażliwia na piękno w muzyce, ruchu i otaczającym świecie. Współdziała z programem wychowania w przedszkolu oraz edukacji muzycznej w kształceniu pozytywnych cech osobowości i odpowiednich postaw społecznych. Głównymi celami kształcenia w rytmice są:
rozbudzanie wrażliwości estetyczno-muzycznej dzieci,
rozwijanie zamiłowania do muzyki, śpiewu oraz tańca,
rozwijanie dyspozycji psychofizycznych dzieci.
Cele te są osiągane poprzez stosowanie różnorakich form: ruch przy muzyce, śpiew, grę na instrumentach, słuchanie muzyki, ćwiczenia słuchowe oraz samodzielne tworzenie muzyki. Zajęcia odbywają się w oddziałach wiekowych w przedszkolach lub klasach w szkołach muzycznych, prowadzone są przez wykwalifikowaną kadrę rytmików. Czasami zajęcia na poziomie przedszkolnym prowadzone są przez nauczycielki przedszkoli (wówczas zazwyczaj realizowane są jedynie elementy programu).
Metoda Orffa jest szeroko wykorzystywana w edukacji muzycznej (w szkolnictwie specjalistycznym i w placówkach masowych), a także w muzykoterapii dorosłych.
Pewne elementy systemu rytmiki Orffa zostały wykorzystane przy tworzeniu logorytmiki.
Zob. także: RYTM, RYTMIKA, LOGORYTMIKA
Literatura:
E. Kilińska: Logorytmika, Gdańsk 1987.
A. Walencik-Topiłko: Współczesne oblicze logorytmiki, [w:] Rytmika w kształceniu muzyków, aktorów, tancerzy i w rehabilitacji, red. B. Ostrowska, Łódź 2005, s. 103–108.
