grec. rhythmikos ‘dotyczący rytmu’
Termin używany do oznaczenia:
- nauki o rytmie,
- całokształtu przebiegu rytmicznego w utworze muzycznym,
- nauki wyrabiającej poczucie rytmu, opartej na ruchowych ćwiczeniach gimnastyczno-tanecznych.
W logopedii najczęściej korzysta się z elementów rytmiki w jej ostatnim znaczeniu, jako system edukacji muzycznej dzieci polegający na wyrażaniu muzyki ruchem.
Metoda ta zaczęła być stosowana na początku XX wieku przez szwajcarskiego kompozytora i pedagoga Émila Jacques-Dalcroze’a. Eurytmia stwarza uczniowi sposobność do fizycznego doświadczania muzyki poprzez ćwiczenia ruchowe oraz poprzez pozostałe zmysły. Rozwijanie poczucia rytmu, poczucia świadomego ruchu oparte jest u Dalcroze’a na ruchu naturalnym. Ważnym elementem metody jest też improwizacja. W Polsce metoda Dalcroze’a stała się podstawą przedmiotu „rytmika” w szkołach muzycznych.
Kolejnym pedagogiem rytmiki był Carl Orff (1895–1982) – niemiecki kompozytor i dyrygent. Opracował on własną metodę wychowania muzycznego dzieci, której głównym elementem jest śpiew i gra na prostych instrumentach perkusyjnych (tzw. instrumentarium Orffa, w skład którego wchodzą: bębenki, tamburyna, kołatki, grzechotki, trójkąty, dzwonki melodyczne). Duży nacisk kładł na improwizację i rozwijanie ekspresji, a najważniejszym elementem w muzykowaniu uczynił rytm. Metoda Orffa jest szeroko wykorzystywana również w muzykoterapii dorosłych.
Pewne elementy obu systemów rytmiki zostały wykorzystane przy tworzeniu logorytmiki.
Pewne elementy obu systemów rytmiki zostały wykorzystane przy tworzeniu logorytmiki.
Zob. także: RYTM, LOGORYTMIKA
Literatura:
E. Kilińska: Logorytmika, Gdańsk 1987.
A. Walencik-Topiłko: Współczesne oblicze logorytmiki, [w:] Rytmika w kształceniu muzyków, aktorów, tancerzy i w rehabilitacji, red. B. Ostrowska, Łódź 2005, s. 103–108.
