łac. dys- ‘rozdzielenie, oddzielenie, przeczenie, brak czegoś; nadaje znaczenie negatywne, przeciwstawne’; a-, an- (przed samogłoskami) ‘zaprzeczenie lub brak jakiejś cechy’; obydwa przedrostki są wykorzystywane dla oznaczenia występowania zaburzeń w postaci braku cechy lub jej różnych zaburzeń, przy czym zazwyczaj uznaje się, że przedrostek a-/an- oznacza większą intensywność zaburzenia, wręcz brak pewnej cechy
Zaburzenia w zakresie sonantyczności głoski. Jeżeli przyjmiemy, że sonantyczność oznacza określony dla każdej głoski stan strun głosowych w czasie artykulacji, zgodny z opisem przyjętego systemu fonetyczno-fonologicznego, to – dodając przedrostek dys- do terminu sonantyczność – uzyskuje się termin oznaczający zaburzenia udziału strun głosowych podczas artykulacji głoski. Mogą one polegać na bezdźwięczności, półdźwięczności lub udźwięcznieniu głosek bezdźwięcznych.
W badaniu logopedycznym mającym na celu ustalenie udziału wiązadeł głosowych podczas artykulacji należy wykorzystać metodę słuchową i czuciową.
Literatura:
B. Ostapiuk: Zaburzenia dźwiękowej realizacji fonemów języka polskiego – propozycja terminów i klasyfikacji, „Audiofonologia” 1997, t. 10, s. 117–136.
B. Ostapiuk: Dziecięca artykulacja czy wada wymowy – między fizjologią a patologią, „Logopedia” 2002, nr 31, s. 95–156.
D. Ostaszewska, J. Tambor: Podstawowe wiadomości z fonetyki i fonologii współczesnego języka polskiego, Katowice 1997.
D. Pluta-Wojciechowska: Podstawy patofonetyki mowy rozszczepowej. Dyslokacje, Bytom 2010.
B. Rocławski: Podstawy wiedzy o języku polskim dla glottodydaktyków, pedagogów, psychologów i logopedów, Gdańsk 2001.
