Dla kogo przeznaczona jest konferencja?

Logopedzi, studenci logopedii

Prof. UŚ, dr hab. Danuta Pluta-Wojciechowska jest pracownikiem Zakładu Socjolingwistyki i Społecznych Praktyk Komunikowania Uniwersytetu Śląskiego, a także czynnym logopedą. Prawie 30 lat pracowała jako logopeda w Zakładzie Ortodoncji Katedry Stomatologii Wieku Rozwojowego Śląskiego Uniwersytetu Medycznego w Katowicach. Prowadzi badania dotyczące mowy osób z wadą twarzoczaszki (w tym w ujęciu kognitywnym), z zaburzeniami anatomicznymi narządu żucia, a także z dysfunkcjami czynności prymarnych. Zajmuje się patofonetyką, metodyką diagnozy i terapii dyslalii, jak również mową osób bilingwalnych.  Jest autorką licznych publikacji – artykułów i książek. Wyniki badań prezentowała na wielu konferencjach naukowych organizowanych przez środowisko logopedów, językoznawców i lekarzy – w kraju i za granicą. Prowadzi wykłady na studiach licencjackich, magisterskich, podyplomowych i specjalizacyjnych w zakresie neurologopedii w Polsce.   Brała udział w pracach Komisji Rozwoju i Zaburzeń Mowy Polskiej Akademii Nauk, a także w pracach grupy ekspertów, którzy opracowali obowiązujący program specjalizacji w neurologopedii. Obecnie jest członkinią zespołu ekspertów (przy CMKP) zajmującego się sprawami specjalizacji w dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia – neurologopedii. Przez kilka kadencji była aktywną członkinią Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Logopedycznego, a także w jednej – zastępcą przewodniczącego PTL. Jest członkinią komitetów naukowych i rad recenzenckich kilku czasopism naukowych, a także redaktorem naczelnym „Forum logopedycznego”.

Program:

1. Niedostatki trójfazowego postępowania terapeutycznego w przypadku dyslalii.
2. Mity na temat dyslalii.
3. Fonem a głoska.
4. Od krzyku do głoski w wyrazie niosącym znaczenie.
5. Biomechaniczna baza artykulacji. Prototypy biomechaniczne czynności prymarnych.
6. Prototypy biomechaniczne czynności prymarnych a system fonemowo-fonetyczny języka polskiego.
7. Diagnoza zaburzeń realizacji fonemów.

• Podział na substytucje i deformacje – pozór prostoty czy ograniczenie?
• Analityczno-fonetyczna metoda badania realizacji fonemów.

Ćwiczenia praktyczne: badanie artykulacji z wykorzystaniem metody słuchowo-wzrokowo-czuciowo-eksperymentalnej.

8. Główne przyczyny nienormatywnej realizacji fonemów i patomechanizm najczęstszych zaburzeń realizacji fonemów.

Ćwiczenia praktyczne: ocena wędzidełka języka, zgryzu, podniebienia, migdałków podniebiennych, stawu skroniowo-żuchwowego, połykania, żucia, oddychania, parafunkcji zwarciowych i niezwarciowych.

9. Usprawnianie realizacji fonemów jako procedura postępowania logopedycznego.

• Procedura a metoda i strategia.
• Podstawy terapii zaburzeń realizacji fonemów w ujęciu strategicznym.
• Wywoływanie głosek – termin metaforyczny czy dosłowny?
• Analityczne i syntetyczne podejście do wywoływania głosek.

10. Strategiczne podejście usprawniania realizacji fonemów jako szansa dla uwzględniania możliwości pacjenta.
11. Kroki, metody i strategie usprawniania realizacji fonemów.

• Konstruowanie przedpola artykulacji, w tym m.in. w tym m.in. nauka oddychania i połykania w przypadku dzieci od 4 roku życia.
• Wybór sekwencji terapii głosek: rozwojowej lub terapeutycznej, w tym m.in. w przypadku seplenienia międzyzębowego, bocznego, dorsalnego, nosowania, mowy bezdźwięcznej, rozszczepu itd.
• Przygotowanie do usprawniania realizacji fonemu z wykorzystaniem strategii warunków progowych. Rewizja ćwiczeń warg, języka, ruchomości żuchwy.
• Wywoływanie głoski, w tym wybór ramy i metody wywoływania głoski w zależności od objawu i przyczyny zaburzeń.
• Aktywizacja głoski w większej strukturze.
• Polaryzacja głoski.
• Wprowadzanie głoski do mowy potocznej.

Ćwiczenia praktyczne: ćwiczenia narządów mowy, nauka oddychania, w tym pozycji spoczynkowej języka i połykania, wywoływanie głosek.

Uwaga. Uczestnicy powinni mieć ze sobą lusterko.