Szczególna postać zaburzeń czynnościowych głosu, zaliczana do fononeuroz. Najczęściej dotyka pacjentów w wieku 40–50 lat, bardzo rzadko dzieci. Charakteryzuje się skrajnie partą i chrapliwą fonacją, drżeniem i nieregularnym załamywaniem się głosu, skurczami mięśniowymi w narządach głosowych i oddechowych. Chory mówi wysokim głosem, tworzy mowę z dużym wysiłkiem i ze zwartą artykulacją. Zaburzenia nasilają się w trakcie mówienia, doprowadzając do całkowitej niemożności wytworzenia głosu. Przerwy pomiędzy tworzonymi z dużym napięciem dźwiękami stają się coraz dłuższe. Mówienie męczy pacjenta. Powtarzane po okresach bezgłosu próby fonacji pozwalają uzyskać chwilowo głos dźwięczny, ale bardzo napięty. Pomagają głębokie wdechy. Chory najczęściej swobodnie i czysto fonuje sylaby bezznaczeniowe, śpiewa poszczególne dźwięki oraz dźwięcznie się śmieje. Zaburzeniom głosu mogą towarzyszyć spastyczne, grymasowe współruchy twarzy i karku (podobne jak niekiedy przy jąkaniu). W etiologii choroby podkreśla się jej psychogenny charakter (przejaw konfliktu emocjonalnego) lub neurologiczny (prawdopodobnie w zakresie dróg pozapiramidowych). Leczenie: psychoterapeuta lub neurolog, foniatra, terapeuta głosowy.
Literatura:
Foniatria kliniczna, red. A Pruszewicz, Warszawa 1992.
Z. Pawłowski: Foniatryczna diagnostyka wykonawstwa emisji głosu śpiewaczego i mówionego, Kraków 2005.
