Typ połykania, który powinien pojawić się u dziecka w wieku ok. 3 lat. U 10-15% populacji nie wykształca się, notuje się wówczas patologicznie przetrwałe połykanie niemowlęce. Cechami dojrzałego połykania są:
- stabilizacja i unieruchomienie żuchwy przez skurcz mięśni żwaczowych;
- zwarcie zębów;
- domknięcie warg z nieznacznym skurczem mięśnia okrężnego ust;
- skurcz mięśni żuchwowo-gnykowych, unoszących dno jamy ustnej i powodujących dociśnięcie języka do podniebienia;
- pionizacja szerokiego języka i jego oparcie o podniebienne powierzchnie zębów i dziąseł;
- dociśnięcie brzegów bocznych języka do górnego łuku zębowego
- przerwanie oddychania w czasie przełykania.
Wykształcenie i utrwalenie połykania trzewnego jest możliwe dzięki dojrzewaniu układu nerwowego, ale także dzięki rozwojowi uzębienia i pionizacji pozycji ciała.
Literatura:
A. Pisulska-Otremba: Rozwój narządu żucia, [w]: Ortopedia szczękowa. Zasady i praktyka, red. F. Łabiszewska-Jaruzelska, Warszawa 1997, s. 20–53.
D. Pluta-Wojciechowska: Mowa dzieci z rozszczepem wargi i podniebienia, Kraków 2011.
B. Wędrychowska-Szulc: Etiologia wad zgryzu, [w]: Zarys współczesnej ortodoncji. Podręcznik dla studentów i lekarzy dentystów, red. I. Karłowska, Warszawa 2008, s. 59–73.
