MASKA

Określenie używane w nauce śpiewu, oznaczające przestrzenie powietrzne w czaszce, wykorzystywane jako rezonatory. Są to jama nosowa wraz z zatokami czołowymi, szczękowymi i komórkami sitowymi. Ich układ wraz z górną częścią twarzy przypomina maskę arlekina (karnawałową maskę wenecką), stąd nazwa (patrz rysunek). Kierowanie dźwięku na obszar obejmujący wymienione przestrzenie wzbudza rezonans (co nazywane jest „śpiewaniem na maskę”) i korzystnie wpływa na brzmienie głosu.

Rys. 1 Układ zatok przynosowych (bez zatok klinowych)

Literatura:

B. Tarasiewicz: Mówię i śpiewam świadomie. Podręcznik do nauki emisji głosu, Kraków 2003.

J. Sobotta: Atlas anatomii człowieka, t. 1, Wrocław 1997.

B. Toczyska: Głośno i wyraźnie. 9 lekcji dobrego mówienia, Gdańsk 2007.

M. Zalesska-Kręcicka, T. Kręcicki, E. Wierzbicka: Głos i jego zaburzenia. Zagadnienia higieny i emisji głosu, Wrocław 2004.