LINGWOGRAFIA

Metoda pozwalająca ustalić, jaka część grzbietu języka bierze udział w artykulacji poszczególnych głosek. Polega na posmarowaniu podniebienia, dziąseł i zębów substancją kontrastującą, a następnie wymówieniu głoski. Zabarwiona część języka poprzez zetknięcie się z substancją kontrastową pozwala na ustalenie występujących na języku szczelin a także wskazuje na miejsca zetknięcia się języka z zębami, podniebieniem i dziąsłami.

Literatura:

I. Styczek: Logopedia, Warszawa 1981.

B. Wierzchowska: Fonetyka i fonologia języka polskiego, Wrocław 1980.