JĄKANIE TRAUMATYCZNE

Kwalifikowane również jako rodzaj jąkania psychologicznego lub jako jąkanie nerwicowe. Pojawia się niezależnie od wieku pacjenta, wskutek bardzo silnego negatywnego przeżycia. Rozpoczyna się najczęściej od mutyzmu lub afonii, a następnie przechodzi w niepłynność mówienia. Czasami ustępuje samoistnie.

W diagnozie i terapii niezbędne jest połączenie działań psychologa i logopedy.

Literatura:

K. Szamburski: Diagnoza niepłynności mówienia, [w:] Diagnoza logopedyczna, red. E. Czaplewska, S. Milewski, Sopot 2012. s. 367–415.

Z. Tarkowski: Jąkanie. Giełkot, [w:] Logopedia. Pytania i odpowiedzi, t. 2, red. T. Gałkowski, G. Jastrzębowska, Opole 2003, s. 176–191.

Z. Tarkowski: Jąkanie, Gdańsk 2011.