ang. voice intonation
łac. intonare ‘grzmieć, rozbrzmiewać, wołać’
Oznacza powstawanie głosu w krtani pod wpływem drgań fałdów głosowych. Właściwą intonację warunkuje odpowiednia budowa i sprawność funkcjonalna układu oddechowego oraz krtani.
Wyróżnia się trzy rodzaje intonacji głosu:
- intonację miękką – związaną ze stopniowym wzrostem amplitudy drgań fałdów głosowych, równomiernym wzrostem szybkości przepływu powietrza, które ulega przefonowaniu, i małą objętością zużytego podczas fonacji wydychanego powietrza,
- intonację twardą – charakteryzującą się nagłym wzrostem amplitudy drgań oraz szybkości przepływu powietrza przez szparę głośni oraz dużą objętością powietrza potrzebnego do fonacji,
- intonacją chuchającą – cechującą się dużym przepływem powietrza jeszcze przed fonacją, opóźnieniem fonacji właściwej w stosunku do wydechu i dużą objętością powietrza zużytego podczas fonacji.
Na proces tworzenia intonacji składają się dwa elementy:
- aerodynamiczny, związany z funkcjonowaniem układu oddechowego – pracą mięśni oddechowych, od której zależy szybkość przepływu powietrza przez szparę głośni i jego objętość,
- akustyczny – dźwięk podstawowy (ton krtaniowy) jest tworzony za pomocą drgań fałdów głosowych, związanych z czynnością oddechową, a następnie wzmacniany przez układ rezonatorów górnych i dolnych, nadających mu określoną barwę i nośność.
Intonację głosu można oceniać w kategoriach jej czystości i poprawności. W śpiewie poprawność intonacji oznacza dokładność wykonania poszczególnych wysokości dźwięku charakteryzujących daną odtwarzaną głosem melodię. W mowie na wrażenie czystości intonacji, oprócz czynników związanych z procesem powstawania dźwięku podstawowego w krtani, wpływa głównie odpowiednia realizacja przez mówiącego jednostek intonacyjnych, zgodna z ich budową i znaczeniem.
Zob. także: INTONACJA
Literatura:
W. Brégy: Elementy techniki wokalnej, Kraków 1974.
Z. Pawłowski: Foniatryczna diagnostyka wykonawstwa emisji głosu śpiewaczego i mówionego, Kraków 2005.
