ang. declension, niem. Deklination, fr. déclinaison, ros. Склонéние
łac. declinatio ‘odchylenie, uchylenie się, wygięcie, skrzywienie’
Jeden z dwóch typów fleksji (obok koniugacji) oparty na kategorii przypadka. Podlegają mu imiona: rzeczowniki, przymiotniki, liczebniki i zaimki odmienne – leksemy mające różne formy wyrazowe narzucane przez element kontekstu, najczęściej przez czasownik lub przyimek.
Deklinacja to inaczej zespół form fleksyjnych wyrazu podlegającego odmianie przez przypadki. System deklinacyjny obejmuje oprócz kategorii przypadka również kategorię liczby, rodzaju i stopnia.
W ujęciu podręcznikowym deklinację charakteryzuje się jako odmianę przez przypadki.
Zob. także: FLEKSJA, KONIUGACJA
Literatura:
Encyklopedia językoznawstwa ogólnego, red. K. Polański, Wrocław 1993.
J. Tokarski: Fleksja polska, Warszawa 2001.
Gramatyka współczesnego języka polskiego. Morfologia, red. R. Grzegorczykowa, R. Laskowski, H. Wróbel, Warszawa 1998.