/ZABURZENIA PSYCHOMOTORYCZNE/
ang. psychomotor development disorders, niem. Psychomotorische Entwicklungsstörungen, Störungen der psychomotorischen Entwicklung, fr. troubles du développement psychomoteur, ros. pасстройство психомоторного развития
psycho - w złożeniach: dusza; duch; umysł; myśl
Termin stosowany do opisu zakłóceń rozwoju dzieci w wieku niemowlęcym i poniemowlęcym. Złożenie dwóch słów – psychika i motoryka – wskazuje na ścisłą zależność we wczesnych etapach rozwojowych pomiędzy poznaniem i ruchem (motoryką). Zaburzenia rozwoju psychoruchowego przejawiają się obniżeniem funkcji poznawczych i motorycznych. Do funkcji poznawczych należą: percepcja słuchowa, wzrokowa, mowa, zabawa i zachowania społeczne. Funkcje motoryczne dotyczą dużej i małej motoryki (sprawność manualna i oralna).
Zaburzenia rozwoju psychoruchowego mogą nastąpić pod wpływem czynników:
-
genetycznych,
-
działających w trakcie rozwoju płodowego,
-
działających podczas porodu,
-
działających w czasie rozwoju jednostki.
Literatura:
J. Cieszyńska, M. Korendo: Wczesna interwencja terapeutyczna. Stymulacja rozwoju dziecka. Od noworodka do 6 roku życia, Kraków 2007.
R. Vasta et al.: Psychologia dziecka, Warszawa 1995.
