TAJNY JĘZYK DZIECI

Specyficzny socjolekt, w którym ujawnia się twórcze podejście dzieci do systemu językowego, wymagające jednak od nich dobrego wyczucia językowego. Język ten zaliczany jest do tajnych, kryptozabawowych socjolektów o prymarnej funkcji ekspresywnej. Tajność zakłada konieczność kodowania informacji przed osobami postronnymi, natomiast ekspresywność jest związana z informacją o emocjonalnym stosunku członków grupy do rzeczywistości. Na pewnym etapie rozwoju dziecka tajny język staje się nieodłączną częścią komunikacji grupy młodszych bądź starszych dzieci, którą to grupę łączą wspólne tajemnice i poczucie humoru.

Informacje dzieci kodują tak, by były trudne w odbiorze dla dorosłych. Najczęściej odbywa się to poprzez nadawanie nowych, wymyślonych nazw własnych i nazw pospolitych, a także dołączanie tzw. sylab maskujących, znacznie wydłużających każdy wyraz, a więc i każde zdanie, np. ka: kamakama kawokała kacię (‘mama woła cię’). Im bardziej skomplikowana jest sylaba maskująca, tym lepsza zabawa i większe uznanie grupy rówieśniczej dla sprawności językowej dziecka.

Literatura:

S. Grabias: Język w zachowaniach społecznych, Lublin 2001.

A. Wilkoń: Typologia odmian językowych współczesnej polszczyzny, Katowice 2000.