Ta strona używa plików Cookies. Korzystając ze strony wyrażasz zgodę na używanie cookie, zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Szczegóły dotyczące celu ich używania i możliwości zmiany ustawień Cookies w przeglądarce znajdziesz w Polityce Prywatności.
Głoski właściwe (obstruenty), w trakcie artykulacji których powietrze napotyka na przeszkodę w postaci szczeliny między narządami mowy, w wyniku czego następuje tarcie powietrza. Tworzeniu szczeliny nie towarzyszy zwarcie w żadnym innym miejscu jamy ustnej, dzięki czemu artykulację głoski można przedłużać bez zmiany jej barwy. Spółgłoski szczelinowe w systemie fonetycznym polszczyzny to: [f], [f’], [v], [v’], [s], [s’], [z], [z’], [š], [š’], [ž], [ž’], [ś], [ź], [x], [x’], [χ], [χ’].
Szczelinowość stanowi cechę dystynktywną głosek w systemie fonologicznym polszczyzny (por. kosa : koca : kota).
Literatura:
L. Dukiewicz, I. Sawicka: Fonetyka i fonologia, Kraków 1995.
D. Ostaszewska, J. Tambor: Fonetyka i fonologia języka polskiego, Warszawa 2008.
J. Strutyński: Gramatyka polska, Kraków 2002.
B. Wierzchowska: Fonetyka i fonologia języka polskiego, Wrocław 1980.
M. Wiśniewski: Zarys fonetyki i fonologii współczesnego języka polskiego, Toruń 2007.
Szczegóły
mgr Staniszewska-Mól Agnieszka - Uniwersytet Pedagogiczny w Krakowie
