Ta strona używa plików Cookies. Korzystając ze strony wyrażasz zgodę na używanie cookie, zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Szczegóły dotyczące celu ich używania i możliwości zmiany ustawień Cookies w przeglądarce znajdziesz w Polityce Prywatności.
Spółgłoska, której głównym miejscem artykulacji są zęby. W trakcie jej realizacji dochodzi do utworzenia szczeliny lub zwarcia (albo ich kombinacji) z udziałem górnych zębów i przedniej części języka – w tym miejscu powstaje główna zapora w jamie ustnej, na którą natrafia wypływające z płuc powietrze i która decyduje o barwie głoski. W systemie fonetycznym języka polskiego spółgłoskami dentalnymi są: zwarto-wybuchowe [t], [t’], [d], [d’], szczelinowe [s], [s’], [z], [z’], zwarto-szczelinowe [c], [c’], [ʒ], [ʒ’] oraz sonorne [n], [n’], [ņ] i zanikające, występujące jeszcze w regionalnej wymowie na wschodzie Polski [ł].
Literatura:
L. Dukiewicz, I. Sawicka: Fonetyka i fonologia, Kraków 1995.
D. Ostaszewska, J. Tambor: Fonetyka i fonologia języka polskiego, Warszawa 2008.
B. Wierzchowska: Fonetyka i fonologia języka polskiego, Wrocław 1980.
M. Wiśniewski: Zarys fonetyki i fonologii współczesnego języka polskiego, Toruń 2007.
Szczegóły
mgr Staniszewska-Mól Agnieszka - Uniwersytet Pedagogiczny w Krakowie