Ta strona używa plików Cookies. Korzystając ze strony wyrażasz zgodę na używanie cookie, zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Szczegóły dotyczące celu ich używania i możliwości zmiany ustawień Cookies w przeglądarce znajdziesz w Polityce Prywatności.
Proces fonetyczny zmieniający spółgłoski zwarto-wybuchowe w spółgłoski zwarto-szczelinowe lub szczelinowe. Przykładem spirantyzacji w historii języka polskiego są alternacje typu rąk : rączek (zwarto-wybuchowe [k] zmienia się w zwarto-szczelinowe [ʈ͡ʂ]) i noga : nóżek (zwarto-wybuchowe [g] zmienia się w szczelinowe [ʐ]).
Spirantyzacją można też określić proces afrykacji, w którym głoski zwarto-wybuchowe wymawiane są ze zwiększoną ilością szumu po wybuchu, tak jak w przypadku „znudzonej” czy też „leniwej” realizacji słowa tak jako [tsak].
Literatura:
Z. Klemensiewicz: Historia języka polskiego, Warszawa 1974.
B. Wierzchowska: Fonetyka i fonologia języka polskiego, Wrocław 1980.