/sygmatyzm labiodentalny/
ang. labiodental sigmatism, niem. Sigmatismus labio-dentalis, fr. sigmatisme labiodental, ros. сигматизм губно-зубной, сигматизм лабиодентальный
łac. sigmatismus labio-dentalis
Rodzaj sygmatyzmu właściwego, który może dotyczyć wszystkich głosek dentalizowanych, choć najczęściej szeregu syczącego, rzadziej szumiącego, najrzadziej ciszącego. Podczas artykulacji powietrze przedostaje się przez szczelinę utworzoną pomiędzy górną wargą a dolnymi zębami (częściej) bądź dolną wargą a górnymi zębami (rzadziej). Język nie bierze udziału w artykulacji. Dźwięk może przypominać ostro brzmiące /f/ lub /v/, ale nie zawsze. Podczas artykulacji widać nienaturalne napięcie mięśni wargi – można je sprawdzić, dotykając palcem wargi i lekko odciągając podczas artykulacji.
Często współwystępuje z wadami zgryzu (przy przodozgryzie w artykulacji będą brały udział dolne zęby i górna warga, przy tyłozgryzie górne zęby i dolna warga) oraz występuje w przypadku utraty kilku zębów, najczęściej wszystkich siecznych górnych lub dolnych.
Za odmianę seplenienia wargowo-zębowego można uznać seplenienie wargowo-zębowo-językowe. Podczas artykulacji jedna szczelina tworzy się pomiędzy górną wargą a dolnymi zębami, druga zaś między górną wargą a brzegiem języka. Czubek języka wsuwa się pomiędzy zęby. Jest to właściwie połączenie seplenienia wargowo-zębowego i międzyzębowego (opisane przez Irenę Styczek).
