Metoda pozwalająca określić obszar styku grzbietu języka na podniebieniu, dziąsłach i zębach. Polega na posmarowaniu grzbietu języka substancją kontrastującą i rejestrowaniu śladów pozostawionych przez język podczas wymawiania poszczególnych głosek.

Istnieją dwie wersje metody palatograficznej:

- bezpośrednia, w której do badania wykorzystuje się łatwo zmywającą się substancję kontrastującą, a badanie prowadzone jest w warunkach naturalnych, czyli obserwuje się ślady, jakie pozostawił język na sklepieniu jamy ustnej,

- pośrednia, w której do badania wykorzystuje się podniebienie sztuczne wykonane z cienkiej blachy aluminiowej, masy plastycznej lub bibuły. Po wymówieniu głoski na powierzchni sztucznego podniebienia powstają plamy, które pozwalają stwierdzić, w których obszarach język styka się ze sklepieniem jamy ustnej.

I. Styczek: Logopedia, Warszawa 1981.

B. Wierzchowska: Fonetyka i fonologia języka polskiego, Wrocław 1980.