ang. orthoepy; ros. орфоэпия
gr. orthoépeia ‘poprawna wymowa, poprawne posługiwanie się formami językowymi’; orthós – poprawny, prawidłowy, èpos – słowo
Dział językoznawstwa zaliczany do językoznawstwa stosowanego i normatywnego obejmujący całość zagadnień poprawnego używania języka, czyli poprawność ortograficzną, interpunkcyjną, fleksyjną, frazeologiczną, składniową i wymawianiową (por. K. Polański 1998; S. Urbańczyk 1978) . Ortoepia nazywana bywa też kulturą języka (por. M. Bugajski 2006). „Słownik ortoepiczny. Jak mówić i pisać po polsku” S. Szobera (1937) był pierwszym słownikiem poprawnej polszczyzny. Informacje ortoepiczne zwierają słowniki języka polskiego, artykuły zamieszczane w czasopismach językoznawczych, poradniki językowe o charakterze popularno-naukowym, podręczniki do nauki dykcji/techniki mowy.
Literatura:
Bugajski M. (2006). Język w komunikowaniu. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN. Dunaj B. (2006). Zasady poprawnej wymowy polskiej. „Język Polski” LXXXVI. S. 161-172. Kamińska B. (2012). Diagnoza w logopedii artystycznej. W: Diagnoza logopedyczna. Podręcznik akademicki. Red. E. Czaplewska, S. Milewski. Gdańsk: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne. Markowski A. (2007). Kultura języka polskiego. Teoria. Zagadnienia leksykalne. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN. Polański K. (red.) (1999). Encyklopedia językoznawstwa ogólnego. Wrocław. Warszawa. Kraków: Zakład Narodowy im. Ossolińskich- Wydawnictwo. Urbańczyk S. (red.) (1978). Encyklopedia wiedzy o języku polskim. Wrocław. Warszawa. Kraków, Gdańsk: Zakład Narodowy im. Ossolińskich- Wydawnictwo.
