MAKROGLOSJA

Makroglosja

Stan chorobowy, w którym język jest nieproporcjonalnie duży. W makroglosji język nie mieści się w jamie ustnej, wysuwa się samoistnie na zewnątrz poza jamę ustną. W ciężkich przypadkach dziecko nie potrafi zamknąć ust, obserwuje się nasilony ślinotok. Wysychanie języka oraz uszkodzenie zębami powodują ścieńczenie i pękanie błony śluzowej języka, krwawienia. Mówienie przez chorego z makroglosją jest utrudnione. W następstwie makroglosji może rozwinąć się deformacja układu zębowo-szczękowego.

Makroglosja może być zaburzeniem rozwojowym, związanym z niewydolnością tarczycy lub chorobą spichrzeniową (amyloidozą, chorobą Pompego), guzem nowotworowym języka, zaburzeniem drożności naczyń limfatycznych. Makroglosja częściej spotykana jest u noworodków, rzadziej u dzieci w starszym wieku.

Typy makroglosji:

• makroglosja amyloidea spowodowana złogami amyloidu w języku, obecnością guzków w kolorze biało-różowym,

• makroglosja blastomycotica powstaje w blastomykozie (drożdżyca, choroba Gilchrista),

• makroglosja lymphangiomatosa powstaje w związku z rozwojem guzów typu lymfangioma,

• makroglosja syphilitica spowodowana śródmiąższowym zapaleniem kiłowym języka bądź kilakiem w języku,

• makroglosja tuberculosa.

Choroby, w których występuje makroglosja: lymphangioma języka, haemangioma języka, wrodzona niedoczynność tarczycy, choroba Pompego, zespół Hurler, zespół Beckwitha–Wiedemanna, akromegalia, amyloidoza, zespół Downa, lymphangiosis neoplasmatica.

Leczenie chirurgiczne makroglosji: usuwanie zmian, które spowodowały ucisk na naczynia krwionośne i limfatyczne. W leczeniu makroglosji naczyniakowatej można stosować skleroterapię.