LARYNGOLOG

/OTOLARYNGOLOG, OTORYNOLARYNGOLOG/

ang. laryngologist /ENT physician, otolaryngologist/, niem. Halsnasenohrenarzt /HNO-Arzt, Hals-Nasen-Ohren-Arzt/, fr. laryngologiste, ros. ларинголог /оториноларинголог, ЛОР-врач/

ang. laryngologist (z grec. laryng- ‘krtań’, -logist ‘badacz, wiedza’)

Laryngolog

Lekarz zajmujący się diagnostyką, leczeniem i profilaktyką chorób ucha, nosa, zatok przynosowych, jamy ustnej, gardła, krtani, tchawicy, oskrzeli, przełyku oraz narządów zmysłów – słuchu, równowagi, węchu i smaku.

Laryngologia jest specjalizacją zabiegową, która narodziła się w II połowie XIX wieku, a jej historia sięga czasów starożytnych. Rozwój tej dyscypliny wiążę się z poznaniem metod endoskopowych badania ucha, nosa, gardła, krtani, przełyku i tchawicy. W 1854 roku nauczyciel śpiewu klasycznego Manuel Garcia zaprojektował metodę laryngoskopii pośredniej przy pomocy autolaryngoskopu. W celu diagnostyki i leczenia chorób uszu, nosa, gardła, krtani oraz przełyku niezbędne są specjalistyczne narzędzia. Laryngolodzy zajmują się chirurgią uszu, nosa i zatok, jamy ustnej, gardła i krtani, zabiegami endoskopowymi przełyku (ezofagoskopią), dolnych dróg oddechowych (tracheobronchoskopią) oraz chirurgią rekonstrukcyjną w obrębie głowy i szyi.

Sławni laryngolodzy to: Joseph Toynbee, Friedrich Bezold, Adam Politzer, George W. Caldwell, George Crile, Horst Wullstein, Ugo Fish, Oskar Kleinsasser, Harold F. Schuknecht, Wiliam House, Erwin Offiecers. Znani polscy otolaryngolodzy to: Przemysław Pieniążek, Jan Szmurło, Alfred Laskiewicz, Jarosław Iwaszkiewicz, Stanisław Zakrzewski, Erwin Mozolewski, Henryk Skarżyński.

Literatura:

B. Proctor: Alexander Prussak, „Annals of Otology, Rhinology & Laryngology” 1968, Vol. 77 (2), s. 344–349.

J. Barciński: Zarys historii otolaryngologii polskiej 1918-1939, „Acta Biologica et Medica” 1966, t. 10, s. 5–70.