Ta strona używa plików Cookies. Korzystając ze strony wyrażasz zgodę na używanie cookie, zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Szczegóły dotyczące celu ich używania i możliwości zmiany ustawień Cookies w przeglądarce znajdziesz w Polityce Prywatności.
Dział językoznawstwa historycznego, którego przedmiotem jest opis zmian fonetycznych, jakim podlegał w ciągu swoich dziejów dany język. Wielkie zasługi dla rozwoju fonetyki historycznej położyli młodogramatycy, wprowadzając m.in. pojęcie praw głosowych rządzących zmianami fonetycznymi w języku. Rozwój fonetyczny języka jest podporządkowany pewnym tendencjom uniwersalnym (są to tzw. naturalne procesy fonetyczne), takim jak lenicja, usilnienie, monoftongizacja dyftongów, redukcja samogłosek nieakcentowanych, wzdłużenie samogłosek akcentowanych, różnego typu procesy asymilacyjne i dysymilacyjne. Tendencje te są uwarunkowane fizjologią narządów mowy oraz czynnikami systemowymi – strukturą systemów fonologicznego i morfologicznego danego języka.
Literatura:
Encyklopedia językoznawstwa ogólnego, red. K. Polański, Wrocław 1993.
