Ta strona używa plików Cookies. Korzystając ze strony wyrażasz zgodę na używanie cookie, zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Szczegóły dotyczące celu ich używania i możliwości zmiany ustawień Cookies w przeglądarce znajdziesz w Polityce Prywatności.
Termin oznaczający wysoki głos, najczęściej taki, którym dysponują dzieci przed okresem mutacji. Po okresie mutacji, związanej z rozwojem narządu głosu, mężczyźni posługują się głosami męskimi (basem, barytonem, tenorem), a kobiety żeńskimi (altem, mezzosopranem, sopranem).
W wokalistyce dyszkant odpowiada skalą sopranowi, lecz od sopranu różnią go: brak wibrato, jasna barwa, szczególnie w wysokim rejestrze, i mniejsze możliwości wyrazu. Wiąże się to z charakterystyczną dla wieku dziecięcego budową ciała: układu oddechowego, krtani i rezonatorów.
Termin dyszkant starczy oznacza głos występujący u mężczyzn w wieku starszym. Jego cechą charakterystyczną jest podwyższenie średniego położenia głosu mówionego, któremu może towarzyszyć zawężenie skali głosu, skrócenie czasu fonacji oraz spadek natężenia głosu. Procesy te są efektem starzenia się głosu.
Literatura:
J. Ekiert: Bliżej muzyki. Encyklopedia, Warszawa 1994.
Foniatria kliniczna, red. A. Pruszewicz, Warszawa 1992.
