/HOTENTOTYZM, ALALIA RUCHOWA, SŁUCHONIEMOTA MOTORYCZNA, SŁUCHONIEMOTA RUCHOWA, DYSLALIA TONALNA/
grec. dys- ‘zaburzenie’, lalia ‘mowa’;
pol. całkowity ‘obejmujący całość, nieczęściowy, nieułamkowy, kompletny, zupełny’
Najpoważniejsza postać dyslalii pod względem ilościowego zubożenia dźwięków mowy. Wadliwa wymowa dotyczy kilku stref artykulacyjnych. Wypowiedź realizowana jest za pomocą niezaburzonych elementów prozodycznych – rytmu, melodii, akcentu. Zniekształcenie obejmuje około 70% elementów systemu fonetycznego (lub więcej). Wymowa jest niewyraźna, niezrozumiała dla otoczenia lub zrozumiała tylko dla najbliższych. Wszystkie lub prawie wszystkie głoski (spółgłoski i samogłoski) są deformowane, substytuowane lub opuszczane. Objawy dyslalii całkowitej to sygmatyzm, rotacyzm, kappacyzm, gammacyzm, mowa bezdźwięczna, nosowanie i inne odchylenia od prawidłowej artykulacji. Występują też zniekształcenia struktury wyrazów, metatezy głoskowe i sylabowe, elizje początkowych albo końcowych głosek lub sylab, uproszczenia grup spółgłoskowych.
Zob. także: DYSLALIA, BEŁKOTANIE, TETYZM
Literatura:
L. Kaczmarek: Nasze dziecko uczy się mowy, Lublin 1977.
G. Demelowa: Elementy logopedii, Warszawa 1987.
A. Pruszewicz: Zaburzenia artykulacji, [w:] Foniatria kliniczna, red. A. Pruszewicz, Warszawa 1992, s. 242–248.
