Błędy, czyli niezamierzone odstępstwa od normy (pomyłki), występujące we współczesnych mediach masowych bardzo często omawiane są przez badaczy zajmujących się kulturą języka. Polszczyzna w środkach masowego przekazu coraz częściej nie jest językiem wzorcowym, obfituje w błędy fleksyjne (najczęściej jest to zła odmiana nazw własnych, nieodmienianie nazwisk), składniowe (błędy w związkach zgody i rządu), słowotwórcze (tworzenie nowych wyrazów bez potrzeby, np. pracowniczka) i frazeologiczne (kontaminacje, pleonazmy, tautologie oraz błędy w rejestrze). Błędy stylistyczne i rzeczowe występujące w języku ludzi mediów nie zawsze można nazwać błędami, zwłaszcza gdy intencją nadawcy jest szokowanie lub okłamywanie odbiorców (problem etyki i estetyki słowa). Błędy popełniane w mediach pisanych dotyczą dodatkowo interpunkcji i ortografii, natomiast analiza polszczyzny mówionej w radiu czy telewizji wskazuje na problemy z poprawną wymową (najczęściej dotyczy to samogłosek nosowych, uproszczeń grup spółgłoskowych), właściwym akcentem (akcent inicjalny w większości wyrazów w zdaniu, niestosowanie akcentu proparoksytonicznego) i odpowiednią intonacją u osób występujących przed mikrofonem.
Literatura:
A. Markowski, J. Puzynina: Kultura języka, [w:] Współczesny język polski, red. J. Bartmiński, Lublin 2001, s. 49–71.
J. Miodek: O języku do kamery, Rzeszów 1992.
W. Pisarek: Nowa retoryka dziennikarska, Kraków 2002.
A. Łobos: Język czasopism i programów telewizyjnych dla dzieci, Katowice 2003.
