ang. jabbering, stammer, niem. Stottern, fr. Bégaiement
łac. balbus ‘jąkający się, zająkliwy, bełkotliwy’, balbutio ‘jąkać się, bełkotać; paplać (o dzieciach)’
Terminu balbuties po raz pierwszy użył w 1584 roku Hieronimus Mercurialis, profesor medycyny w Padwie, Bolonii i Pizie, w dziele De puerorum morbis, w którym zajmował się zaburzeniami mowy – opisywał ich objawy, przyczyny i leczenie. Od tego czasu termin balbuties funkcjonował jako określenie jąkania i bełkotania. Ponieważ z czasem ustalono odrębne patomechanizmy tych zaburzeń, termin ten obecnie pojawia się rzadko lub z towarzyszącymi określeniami, jednoznacznie wskazującymi na omawianą jednostkę nozologiczną.
W XX wieku terminu balbuties jako synonimu jąkania używali m.in. Benedykt Dylewski czy Irena Styczek. Do takiego rozumienia tego pojęcia odwołuje się również nazwa balbutologopeda określająca logopedę specjalizującego się w diagnozie i terapii osób jąkających się oraz z innymi zaburzeniami płynności mówienia. W związku z tym termin ten obecnie częściej pojawia się właśnie w tym znaczeniu.
Literatura:
W. Ołtuszewski: Szkic nauki o mowie i jej zboczeniach: (niemota, bełkotanie, mowa nosowa, jąkanie itd.) oraz hygiena mowy, Warszawa 1905.
B. Dylewski: Wady głosu i mowy, w: Higiena szkolna, red. M. Kacprzak, Warszawa 1958.
I. Styczek: Logopedia, Warszawa 1979.
E.M. Skorek: Z logopedią na Ty. Podręczny słownik logopedyczny, Kraków 2000.
