Ta strona używa plików Cookies. Korzystając ze strony wyrażasz zgodę na używanie cookie, zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Szczegóły dotyczące celu ich używania i możliwości zmiany ustawień Cookies w przeglądarce znajdziesz w Polityce Prywatności.
Nazwa odnosząca się do wałka dziąsłowego (łac. alveolus ‘dziąsło’), artykulatora pasywnego, znajdującego się za górnymi siekaczami. Przymiotnik ten stosowany jest przy określaniu miejsca artykulacji dźwięków. Głoski alweolarne są wytwarzane poprzez zbliżenie przedniej części języka do wałka dziąsłowego. W języku polskim głoskami alweolarnymi są [l] i [r].
Możliwa jest również artykulacja przednią częścią języka za wałkiem dziąsłowym. Mówi się wówczas o głoskach zadziąsłowych (postalweolarnych). W języku polskim należą do nich głoski [ʂ],[ʐ],[ʈ͡ʂ],[ɖ͡ʐ].
Literatura:
L. Dukiewicz: Fonetyka, [w:] Gramatyka współczesnego języka polskiego. Fonetyka i fonologia, red. H. Wróbel, Kraków 1995, s. 7–103.
B. Wierzchowska: Fonetyka i fonologia języka polskiego, Wrocław 1980.
