ZESTRÓJ AKCENTOWY ŚCIĄGNIĘTY

Rodzaj zestroju akcentowego, w którego skład wchodzi kilka wyrazów ortotonicznych połączonych w pojedynczą jednostkę akcentową za pomocą jednego tylko akcentu głównego. Wyrazy ortotoniczne krótsze lub o słabszym znaczeniu tracą akcent główny na rzecz wyrazu dłuższego bądź silniejszego semantycznie (np. dom rodziców, choroba dziecka) i w miejscu akcentu głównego mówca zazwyczaj realizuje akcent poboczny.

Zestroje ściągnięte powstają zazwyczaj pod wpływem przyspieszonego tempa mowy. Występują też w związkach frazeologicznych (np. babie lato, barani łeb, bez ogdek, biały kruk, cicha woda, iść za ciosem, mieć kla, oko za oko, pomocna dłoń).

Literatura:

M. Dłuska: Prozodia języka polskiego, Warszawa 1976.

B. Wierzchowska: Fonetyka i fonologia języka polskiego, Wrocław 1980.

M. Steffen-Batogowa: Struktura akcentowa języka polskiego, Warszawa–Poznań 2000.

B. Toczyska: Głośno i wyraźnie. 9 lekcji dobrego mówienia, Gdańsk 2007.