WYCOFANIE ARTYKULACJI I GŁOSU

Określenie używane m.in. w emisji głosu, oznaczające niewłaściwe posługiwanie się techniką prowadzenia głosu. Polega na niedostatecznym, niepełnym wykorzystaniu przestrzeni rezonacyjnych w czaszce (rezonatorów górnych), dającym efekt przytłumienia wydobywanego głosu i wypowiadanych głosek. Przyczynami mogą być m.in.: nieprawidłowy tor oddychania w czasie mowy i śpiewu, tj. typ obojczykowo-żebrowy, niezapewniający odpowiedniego ciśnienia wydychanego powietrza; nieumiejętność bądź niemożność (np. na skutek niedrożności) wykorzystywania rezonatorów (przestrzeni rezonacyjnych), ograniczająca możliwości wzmocnienia dźwięku; niewłaściwe ułożenie żuchwy i innych narządów mowy podczas wymawiania/śpiewania samogłosek, zwłaszcza znaczne cofnięcie języka w kierunku gardła; błędna technika wokalna; zbyt duże napięcie w obrębie mięśni twarzy, szyi, tułowia; czynniki psychiczne (lęk, stres, nieśmiałość). Jest przeciwieństwem mówienia lub śpiewania „na maskę”.

Zob. także: EMISJA GŁOSU, REZONATOR

Literatura:

Z. Pawłowski: Foniatryczna diagnostyka wykonawstwa emisji głosu śpiewaczego i mówionego, Kraków 2005.

B. Tarasiewicz: Mówię i śpiewam świadomie. Podręcznik do nauki emisji głosu, Kraków 2003.

B. Toczyska: Głośno i wyraźnie. 9 lekcji dobrego mówienia, Gdańsk 2007.

M. Zalesska-Kręcicka, T. Kręcicki, E. Wierzbicka: Głos i jego zaburzenia. Zagadnienia higieny i emisji głosu, Wrocław 2004.