ang. vibrato
łac. vibratio ‘drganie’, od vibrare ‘trząść się, drgać’
Zjawisko powstające w momencie rozpoczęcia wibracji przez fałdy głosowe. Określane jest jako prawidłowe rozchwianie głosu. Zmiany wysokości głosu podczas wibrato zachodzą w czasie około jednej szóstej sekundy. Mają charakter podwyższania i obniżania częstotliwości podstawowej względem dźwięku zasadniczego. Warunkiem uzyskania wibrato jest prawidłowa emisja głosu. Wykorzystywane jest w wokalistyce dla otrzymania pełnego brzmienia głosu. Występuje głównie w głosach szkolonych wokalnie, szczególnie przy dynamice forte. Prawidłowo wykonane wibrato nie stwarza wrażenia zauważalnych zmian wysokości i natężenia. Pozwala na uzyskanie pełni brzmienia głosu śpiewaka oraz poszerza możliwości jego ekspresji artystycznej.
Przeciwieństwem wibrato jest tremolo, czyli zauważalne przez odbiorców rozchwianie głosu w zakresie częstotliwości i natężenia.
Literatura:
A. Mitrinowicz-Modrzejewska: Fizjologia i patologia głosu, słuchu i mowy, Warszawa 1963.
Z. Pawłowski: Foniatryczna diagnostyka wykonawstwa emisji głosu śpiewaczego i mówionego, Kraków 2005.
