/LARYNGOCELE, TORBIEL KIESZONKI KRTANIOWEJ/
ang. laryngeal cyst /laryngocele/, niem. Zyste am Kehlkopf /Laryngozele/, fr. cystes du larynx /laryngocèle/, ros. киста гортани /ларингоцеле/
ang. laryngocele (z łac. larynx ‘krtań’, -cele ‘guz, przepuklina’)
Laryngocele
Rzadko występująca choroba krtani. W jej przebiegu krtań może być wypełniona powietrzem, rzadziej śluzem (mucocele) lub ropą (pyocele). Jako pierwszy opisał ją lekarz wojsk napoleońskich Larey u mieszkańców Egiptu. Termin laryngocele wprowadził do medycyny Rudolf Virchow w 1867 roku. Torbiele krtani dzielą się na wewnętrzne, zewnętrzne i mieszane. Mogą być wrodzone i nabyte. Za przyczynę powstania laryngocele uważa się wrodzone duże woreczki krtaniowe lub osłabienie więzadeł i mięśni krtani. Do powstania laryngocele predysponują: gra na instrumentach dętych, podnoszenie ciężarów, wydmuchiwanie szkła, nadmierny wysiłek głosowy, przewlekły kaszel, poród i przewlekłe zaparcia. Większość przypadków torbieli krtani przebiega bezobjawowo. Może objawiać się chrypką, kaszlem, uczuciem ciała obcego podczas połykania, dusznością, guzem na szyi. W przypadku dużych laryngocele, zewnętrznych lub mieszanych, metodą leczenia jest postępowanie chirurgiczne z dostępu zewnętrznego.
Literatura:
Otorynolaryngologia praktyczna. Podręcznik dla studentów i lekarzy, t. 2, red. G. Janczewski, Gdańsk 2005.
W. Becker: Choroby uszu, nosa i gardła, Warszawa 1999.
F. Putnej: Laryngocele, „The Laryngoscope” 1968, t. 78, nr 5, s. 749–755.
Otorynolaryngologia dziecięca, red. D. Gryczyńska, Bielsko-Biała 2007.
