TAKT

ang. time

łac. tactus ‘dotyk’

Jednostka akcentowa odpowiadająca wyrazowi lub grupie wyrazów scalonych jednym akcentem głównym. Termin nawiązuje do muzycznej definicji taktu rozumianego jako jednostki, w obrębie której realizuje się schemat metryczny, charakteryzujący się obecnością jednego głównego akcentu metrycznego.

Granice taktu wyznacza się umownie (np. początkiem taktu jest sylaba akcentowana lub pauza akustyczna, a koniec znajduje się przed kolejną sylabą akcentowaną lub pauzą akustyczną) lub uznaje się, że taktem jest jednostka o określonym znaczeniu – wyraz bądź grupa wyrazów, z obligatoryjnym wyrazem samodzielnym akcentowo.

Zob. także: ZESTRÓJ AKCENTOWY

Literatura:

L. Dukiewicz: Intonacja wypowiedzi polskich, Wrocław 1978.

O. von Essen: Fonetyka ogólna i stosowana, Warszawa 1967.