SPÓŁGŁOSKA TWARDA

Spółgłoska inna niż miękka (palatalna, środkowojęzykowa) i zmiękczona (spalatalizowana), w trakcie realizacji której dochodzi do powstania szczeliny lub zwarcia w innym miejscu niż obszar między środkowym grzbietem języka i podniebieniem twardym – podniebienie twarde nie jest ani głównym, ani dodatkowym miejscem artykulacji (por. szeregi twarda : zmiękczona : miękka, np. [cena] : [c’is] /termin muzyczny/ :[ ćis] /drzewo/, [sam] : [s’inus] : [śivy]).

Literatura:

L. Dukiewicz, I. Sawicka: Fonetyka i fonologia, Kraków 1995.

Encyklopedia języka polskiego, red. S. Urbańczyk, Wrocław 1991.

B. Klebanowska: Interpretacja fonologiczna zjawisk fonetycznych w języku polskim, Warszawa 2007.

J. Strutyński: Gramatyka polska, Kraków 2002.

M. Wiśniewski: Zarys fonetyki i fonologii współczesnego języka polskiego, Toruń 2007.