SAMOGŁOSKI LABIOWELARNE

ang. labio-velar vowels

Artykułowane są przy jednoczesnym zaokrągleniu i wysunięciu warg (łac. labia) oraz przesuwaniu się i unoszeniu tylnej części języka ku podniebieniu miękkiemu (łac. velum). Omawiane położenie narządów mowy nazywane jest kompleksem labiowelarnym i towarzyszy artykulacji polskich samogłosek tylnych [ɔ], [u] (w odróżnieniu od kompleksu delabialno-palatalnego, polegającego na jednoczesnym spłaszczeniu warg i przesunięciu języka do przodu jamy ustnej, charakterystycznego dla polskich samogłosek [i], [ɨ], [ɛ]). W języku polskim labializacja nie jest tak silna jak w innych językach, np. w rosyjskim.

 

Literatura:

B. Wierzchowska: Wymowa polska, Warszawa 1971.

B. Wierzchowska: Fonetyka i fonologia języka polskiego, Warszawa 1980.