SPÓŁGŁOSKA DENTALNA

/SPÓŁGŁOSKA ZĘBOWA, SPÓŁGŁOSKA PRZEDNIOJĘZYKOWO-ZĘBOWA/

Spółgłoska, której głównym miejscem artykulacji są zęby. W trakcie jej realizacji dochodzi do utworzenia szczeliny lub zwarcia (albo ich kombinacji) z udziałem górnych zębów i przedniej części języka – w tym miejscu powstaje główna zapora w jamie ustnej, na którą natrafia wypływające z płuc powietrze i która decyduje o barwie głoski. W systemie fonetycznym języka polskiego spółgłoskami dentalnymi są: zwarto-wybuchowe [t], [t’], [d], [d’], szczelinowe [s], [s’], [z], [z’], zwarto-szczelinowe [c], [c’], [ʒ], [ʒ’] oraz sonorne [n], [n’], [ņ] i zanikające, występujące jeszcze w regionalnej wymowie na wschodzie Polski [ł].

Literatura:

L. Dukiewicz, I. Sawicka: Fonetyka i fonologia, Kraków 1995.

D. Ostaszewska, J. Tambor: Fonetyka i fonologia języka polskiego, Warszawa 2008.

B. Wierzchowska: Fonetyka i fonologia języka polskiego, Wrocław 1980.

M. Wiśniewski: Zarys fonetyki i fonologii współczesnego języka polskiego, Toruń 2007.