ang. denture retention
Rodzaj postępowania, podczas którego utrwala się stan uzyskany w trakcie aktywnego leczenia. Aby uzyskać stabilną relację podstaw szczęk po leczeniu ortodontycznym, konieczne jest doprowadzenie do okluzji neutralnej i jednoczasowe dostosowanie się do tego stanu odpowiednich grup mięśniowych. Następnie uzyskuje się stabilizację dzięki przebudowie w obrębie stawu skroniowo-żuchwowego, uregulowaniu pracy mięśni ustno-twarzowych i ustaleniu nowej pozycji zębów. Przy zastosowaniu podczas leczenia aparatów czynnościowych osiąga się regulację wady zgryzu i jednoczasowo usprawnia się zaburzone funkcje. Podczas leczenia wad zgryzu aparatami mechanicznymi czas trwania leczenia retencyjnego ulega znacznemu wydłużeniu. Najwięcej problemów klinicznych sprawia retencja po leczeniu aparatami stałymi. Skalę tego problemu oszacowali asystenci z Departamentu Ortodoncji Uniwersytetu im. Waszyngtona w Seattle. U osób leczonych w tym ośrodku, w ciągu 35 lat, po 10 latach od zakończenia fazy retencyjnej utrzymało się zadowalające ustawienie zębów tylko u około 30% przypadków.
Literatura:
Zarys współczesnej ortodoncji. Podręcznik dla studentów i lekarzy dentystów, red. I. Karłowska, Warszawa 2009.
