PODPARCIE ODDECHOWE

/APPOGGIO/

Specyficzna technika oddechowa wypracowana na gruncie wokalistyki, następnie przeniesiona do logopedii i foniatrii. Jest aktem wyjątkowym i nie przypomina żadnej innej czynności ruchowej człowieka. Jej celem jest wydłużenie fazy wydechowej, poprzez wypracowanie możliwości kontroli wydychanego powietrza. Spowolnienie wydechu odbywa się poprzez aktywne działanie grupy mięśni wdechowych w czasie trwania fazy wydechowej, czyli naturalnej pracy mięśni wydechowych. Jednocześnie działają więc mięśnie antagonistyczne. Świadomie należy kontrolować pracę mięśni napinających dolne żebra, a w konsekwencji także przeponę. Mięśnie te przeciwdziałają wydechowi, kontrolują go i hamują. Pozycja wyparta mięśni brzucha jest zachowana w trakcie wydechu. Niezbędnym elementem uzyskania podparcia przeponowego jest umiejętność swobodnego rozszerzania żeber w trakcie wdechu. Następnie należy zatrzymać oddech na krótki moment (mięśnie brzucha napięte tak, jak np. przy wejściu do zimnej wody), a następnie, utrzymując rozszerzone żebra, wypuszczać powietrze. Wypracowanie podparcia oddechowego jest trudne i wymaga wielu systematycznych ćwiczeń, najlepiej pod kontrolą specjalisty. Technika ta pozwala na swobodne i prawidłowe eksploatowanie zawodowe wydechu w trakcie długiego i/lub głośnego mówienia oraz śpiewania. Jest stosowana w ćwiczeniach emisji głosu śpiewaczego i mówionego. Czasami stosowana jest również w terapii logopedycznej, np. u pacjentów w leczeniu guzków głosowych, nowotworów krtani lub u pacjentów jąkających się (dorosłych, w uzasadnionych sytuacjach).

Literatura:

A. Walencik-Topiłko: Ćwiczenia wstępne w terapii logopedycznej, [w:] Podstawy neurologopedii. Podręcznik akademicki, red. T. Gałkowski, E. Szeląg, G. Jastrzębowska, Opole 2005, s.303-327.

B. Tarasiewicz: Mówię i śpiewam świadomie. Podręcznik do nauki emisji głosu, Kraków 2003.

J. Krassowski: Higiena głosu śpiewaczego, Gdańsk 1990.