Wywołanie odruchu – podrażnienie dłoni noworodka przez włożenie do niej przez badającego palca, ołówka itp.; wystąpienie odruchu można sprawdzić jednocześnie po obu stronach.
Odpowiedź na bodziec – zaciśnięcie palców dziecka na podanym przedmiocie; toniczne zgięcie palców od 2. do 5. wraz z przywiedzeniem kciuka.
Fizjologicznie odruch występuje do 3. miesiąca życia. Stwierdza się, że wygasa on wraz z rozwojem funkcji chwytnej ręki.
Do nieprawidłowych reakcji zalicza się chwyt bardzo słaby, trudny do wywołania, brak odpowiedzi na bodziec lub odpowiedź asymetryczną. Odruch przetrwały i wygórowany jest częstym objawem w mózgowym porażeniu dziecięcym. Towarzyszy mu zazwyczaj nieprawidłowe, przywiedzeniowe ustawienie kciuka. Asymetria może wskazywać na zaburzenia neurologiczne. Pojawia się przy niedowładzie połowiczym i porażeniu splotu barkowego.
Odruch ten, określany czasami jako „małpi”, zaliczany jest do atawistycznych.
Literatura:
W. Karnas-Kalemba, B. Basiewicz-Worsztynowicz: Układ nerwowy, [w:] Kompendium pediatrii praktycznej, red. A. Jankowski, Wrocław 2010, s. 396–403.
L. Sadowska, G. Banaszek: Neurokinezjologiczna diagnostyka niemowląt z zaburzeniami rozwoju psychomotorycznego, [w:] Neurokinezjologiczna diagnostyka i terapia dzieci z zaburzeniami rozwoju psychoruchowego, red. L. Sadowska, Wrocław 2001, s. 115–174.
K. Sidor: Wybrane zagadnienia z neurologii dziecięcej, Warszawa 1997.
W. Służewski: Neurologia, [w:] Norma kliniczna w pediatrii, red. M. Krawczyński, Warszawa 2005, s. 350–354.
J. Szczapa, K. Wróblewska-Seniuk: Perinatologia i neonatologia, [w:] Norma kliniczna w pediatrii, red. M. Krawczyński, Warszawa 2005, s.101–134.
