ang. music therapy
łac. musica ‘sztuka, zwłaszcza śpiewu i gry na instrumentach’; grec. therapeuein ‘opiekować się, oddawać cześć, leczyć’
Forma psychoterapii, która wykorzystuje muzykę i jej elementy jako środki stymulacji, strukturalizacji oraz ekspresji emocjonalnej i komunikacji niewerbalnej w procesie diagnozy, leczenia oraz rozwoju osobowości człowieka. Cechuje ją systematyczne i metodyczne działanie ukierunkowane na konkretne cele terapeutyczne. Stosowana jest w celu poprawy lub przywracania zdrowia osobom z różnorodnymi problemami natury emocjonalnej, fizycznej lub umysłowej. Podstawowymi środkami oddziaływania są dźwięk i muzyka. Ze względu na stosowane techniki wyróżnia się muzykoterapię aktywną (śpiew, gra na instrumentach, ruch przy muzyce, improwizacja) oraz muzykoterapię receptywną (słuchanie muzyki, relaksacja, wizualizacja). Uczestnikiem zajęć może być każda osoba, bez względu na poziom jej umiejętności muzycznych, stopień niepełnosprawności lub rodzaj zaburzeń. Przeciwwskazania odnoszą się jedynie do osób cierpiących na padaczkę muzykogenną lub z ostrymi stanami psychotycznymi. Efektywność terapii osiąga się poprzez zaangażowany udział uczestników, zaś ich wytworów nigdy nie ocenia się w kategoriach artystycznych czy estetycznych. Przy pomocy muzyki można oddziaływać na napięcie mięśni, układy krążenia, pokarmowy i oddechowy, złagodzenie bólu, samopoczucie. Muzykę stosuje się zarówno przy chorobach psychosomatycznych, jak i w rehabilitacji narządu ruchu.
Zob. także: ARTTERAPIA, LOGORYTMIKA
Literatura:
A Gąsienica-Szostak: Muzykoterapia w rehabilitacji i profilaktyce, Warszawa 2003.
E.J. Konieczna: Arteterapia w teorii i praktyce, Kraków 2003.
T. Natanson: Wstęp do nauki o muzykoterapii, Wrocław 1978.
