Osoba badająca układa kciuk jednej ręki na mięśni żwaczu. Pozostałe palce tejże dłoni kładzie na krtani i mięśniu żuchwowo-gnykowym. Poleca, aby osoba badana przełknęła ślinę lub niewielką ilość podanego jej płynu. W momencie wyczucia uniesienia krtani i skurczu mięśnia żuchwowo-gnykowego odchyla wargę dolną w okolicy kąta warg, aby móc zaobserwować funkcjonowanie języka i jego usytuowanie (ułożenie poza zwartymi łukami zębowymi lub wsuniecie między zęby). W czasie badania należy zwrócić także uwagę na wystąpienie skurczu żwacza, co świadczy o połykaniu dorosłym.
Innym sposobem jest rozchylenie warg osoby badanej w momencie przełykania i zaobserwowanie ułożenia języka. W niektórych przypadkach wystarcza sama obserwacja pacjenta – osoby z przetrwałym niemowlęcym połykaniem napinają silnie wargi i policzki, które stykają się z językiem usytuowanym między zębami.
Literatura:
A. Pisulska-Otremba: Rozwój narządu żucia, [w:] Ortopedia szczękowa. Zasady i praktyka, red. F. Łabiszewska-Jaruzelska, Warszawa 1997, s. 20–53.
D. Pluta-Wojciechowska: Mowa dzieci z rozszczepem wargi i podniebienia, Kraków 2011.
B. Wędrychowska-Szulc: Etiologia wad zgryzu, [w:] Zarys współczesnej ortodoncji. Podręcznik dla studentów i lekarzy dentystów, red. I. Karłowska, Warszawa 2008, s. 59–73.
