Ta strona używa plików Cookies. Korzystając ze strony wyrażasz zgodę na używanie cookie, zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Szczegóły dotyczące celu ich używania i możliwości zmiany ustawień Cookies w przeglądarce znajdziesz w Polityce Prywatności.
Określenie używane w nauce śpiewu, oznaczające przestrzenie powietrzne w czaszce, wykorzystywane jako rezonatory. Są to jama nosowa wraz z zatokami czołowymi, szczękowymi i komórkami sitowymi. Ich układ wraz z górną częścią twarzy przypomina maskę arlekina (karnawałową maskę wenecką), stąd nazwa (patrz rysunek). Kierowanie dźwięku na obszar obejmujący wymienione przestrzenie wzbudza rezonans (co nazywane jest „śpiewaniem na maskę”) i korzystnie wpływa na brzmienie głosu.
Rys. 1 Układ zatok przynosowych (bez zatok klinowych)
Źródło: J. Sobotta (1997). Atlas anatomii człowieka. Wrocław: Urban & Partner Wydawnictwo Medyczne. T 1. S. 92.
