/RUCH ROZWIJAJĄCY/
ang. Developmental Movement
W. Sherborne rozumiała swoją metodę jako podejście pedagogiczne, umożliwiające doświadczenie ruchu i kontaktu fizycznego, emocjonalnego i społecznego. w Polsce metoda ruchu rozwijającego została wprowadzona w latach 70-tych XX wieku. Osobami, które jako pierwsze, w pracy z dziećmi z upośledzeniem umysłowym i z dziećmi autystycznymi, zaczęły stosować w Polsce Ruch Rozwijający Weroniki Sherborne były Maria Przasnyska i Izabela Korsak. Metoda nawiązuje do najbardziej pierwotnego sposobu porozumiewania się jakim jest „ język Ciała”. Dzięki doświadczeniom z zajęć można nauczyć się cenić bliskość drugiego człowieka. Metoda Weroniki Sherborne ze względu na swoją naturalność i prostotę jest metodą uniwersalną. Opracowując założenia metody W.Sherborne korzystała z osiągnięć Rudolfa Labana. Podstawowymi założeniami metody ruchu rozwijającego jest głęboki szacunek do człowieka oraz wiara w jego możliwości rozwoju i doskonalenia się, radości z bliskiego kontaktu. Celem ruchu rozwijającego jest posługiwanie się ruchem jako narzędziem wspomagania rozwoju psychoruchowego dziecka i terapii zaburzeń jego rozwoju a także stworzenie dziecku okazji do poznania własnego ciała, usprawnienia motoryki, poczucia siły, sprawności i związku z tym możliwości ruchowych, dzięki czemu zaczyna mieć zaufanie do siebie, zyskuje poczucie bezpieczeństwa, nawiązuje kontakty z innymi osobami. Metoda Weroniki Sherborne znajduje swoje zastosowanie w profilaktyce (jako metoda wspomagająca rozwój a także jako forma pomocy dzieciom, młodzieży i dorosłym w różnych sytuacjach trudnych), w terapii (w pracy z dziećmi z zaburzeniami rozwoju psychoruchowego, emocjonalnego i społecznego a także jako element wprowadzający do innych zajęć terapeutycznych, np. logopedycznych). Cykl pracy metodą obejmuje odrębne, stanowiące logiczne kontinuum kategorie ruchu. Są to kolejno:
- ruch prowadzący do poznania własnego ciała (poznanie własnego ciała prowadzi do ukształtowania się własnej tożsamości, wyodrębnienia własnego, ja" od otoczenia) Praca w tym zakresie dotyczy wyczuwania własnego ciała i jego nazywania. Na tej podstawie wykształca się świadoma kontrola ciała i jego ruchów, a zatem i zachowania;
- ruch kształtujący związek jednostki z otoczeniem fizycznym - ta kategoria ma na celu wykształcenie orientacji w przestrzeni, by na tej podstawie mógł się wytworzyć związek człowieka z tym, co go otacza. Czynności ruchowe te pozostają w ścisłym związku z poprzednią kategorią- obie występują równolegle. Zasadnicze działania ruchowe odbywają się najniżej np. na podłodze, co prowadzi do wytworzenia kontaktu z podstawą i daje poczucie „ ugruntowania", stabilności (tak potrzebnej w psychoterapii). Inne formy ruchu zmierzają do tego, aby człowiek czuł się swobodnie w otaczającej go przestrzeni, aby się jej nie obawiał;
- ruch wiodący do wytworzenia się związku z drugim człowiekiem – założeniem jest wytworzenie się zaufania do drugiego człowieka i na tej podstawie- budowania związku z drugim człowiekiem. Celem czynności ruchowych tej kategorii jest zachęcanie uczestników do nawiązywania pozytywnych i znaczących kontaktów z innymi osobami, opartych na wzajemnym poznaniu i zrozumieniu potrzeb partnera oraz na wzajemnym zaufaniu. Do wytworzenia się takiej więzi dochodzi w trakcie wspólnych doświadczeń w przebiegu zabaw ruchowych. Ze względu na typ ruchu klasyfikuje się związki międzyludzkie jako ruch „z" (czynności ruchowe, w których jeden z partnerów jest bierny, drugi zaś aktywny i opiekuńczy względem niego. Wymaga to ze strony aktywnego partnera zrozumienia potrzeb i możliwości drugiej osoby, a ze strony partnera pasywnego-całkowitego zaufania do osoby aktywnej), ruch „przeciwko"( ma charakter zabaw pseudo agresywnych, umożliwia dzieciom poznanie własnych i cudzych sposobów reagowania, uczy radzenia sobie w sytuacji konfliktu, uświadamia emocje. Ta świadomość - wg W. Sherborne - pozwala kontrolować swoje emocje i zachowania. Zachowania pseudo agresywne odblokowują aktywność i torują drogę do bliskich i przyjaznych kontaktów z drugim człowiekiem), ruch „razem” (czynności ruchowe, które wymagają jednakowego zaangażowania partnerów. Zajęcia prowadzą do wytworzenia harmonii i równowagi. Udział w nich wymaga wzajemnego zaufania, zrozumienia, współpracy i równego wkładu wysiłku fizycznego, co jest warunkiem osiągnięcia sukcesu. Obaj partnerzy są aktywni), ruch prowadzący do współdziałania w grupie (Czynności można również zakwalifikować do poprzednio zastosowanych typów: „z", „przeciwko", „razem". Różnica polega na liczbie uczestników. Jest ona większa. Celem tej kategorii jest zaangażowanie ruchu jest zaangażowanie wszystkich uczestników aktywność ruchową, we współdziałaniu ze sobą. Można już w tym przypadku mówić o współpracy).
Literatura:
M. Bogdanowicz, B. Kisiel, M. Przasnyska, Metoda Weroniki Sherborne w terapii i wspomaganiu rozwoju dziecka, Warszawa 1992; M. Bogdanowicz, Metoda Weroniki Sherborne w terapii dzieci jąkających się, Logopedia 1990 Nr 17, s.28-31; M. Bogdanowicz M., Metoda Weroniki Sherborne w Polsce, Schoolasticus” 1992/ 2, s.39-43
