LARYNGOLOGIA

 Zdjęcie dziecka, które po założeniu aparatu sluchowego po raz pierwszy w życiu usłyszało dźwięk

Dziedzina medycyny zajmująca się rozpoznawaniem i leczeniem chorób ucha, nosa i zatok, gardła i krtani, tchawicy i przełyku. Początki laryngologii, jako odrębnej specjalizacji, sięgają II połowy XIX wieku, kiedy wyodrębniła się z chirurgii i interny. Początkowo chorobami uszu, nosa i gardła zajmowała się oftalmologia. Za początek współczesnej laryngologii uznawany jest rok 1821, kiedy Jean Marie Itard, lekarz zakładu dla głuchoniemych w Paryżu, wydał podręcznik o chorobach uszu. Pierwsze wzmianki dotyczące rozpoznawania i leczenia chorób ucha, nosa i gardła można znaleźć już w starożytnych pismach Arystotelesa, Erasistratosa z Chios, Galena i innych. Pierwsze kliniki zajmujące się chorobami uszu, nosa, gardła i krtani powstały pod koniec XIX wieku w Wiedniu. Za datę narodzin laryngologii polskiej uznaje się rok 1879, kiedy dr Przemysław Pieniążek z Krakowa uzyskał w Wiedniu veniam legendi, tj. prawo wykładania laryngologii na wyższych uczelniach, przyznane na podstawie pracy habilitacyjnej. W miarę rozwoju metod diagnostycznych i leczniczych z laryngologii zaczęły wyodrębniać się bardziej szczegółowe dziedziny, takie jak: onkologia laryngologiczna, chirurgia podstawy czaszki, otolaryngologia dziecięca, otologia, audiologia, foniatria, rynologia, neurootologia, westybulologia.