LARYNGOSKOPIA

/LARYNGOSKOPIA POŚREDNIA, LARYNGOSKOPIA BEZPOŚREDNIA, MIKROLARYNGOSKOPIA, VIDEOLARYNGOSKOPIA/

ang. laryngoscopy /direct laryngoscopy, indirect laryngoscopy/, niem. Laryngoskopie /indirekte Laryngoskopie, direkte Laryngoskopie/, fr. laryngoscopie /laryngoscopie indirecte, laryngoscopie directe/, ros. ларингоскопия /прямая ларингоскопия, непрямая ларингоскопия, микроларингоскопия/

ang. laryngoscopy (z grec. larynx ‘krtań’, scopio ‘oglądać’)

Laryngoskopia

Metoda badania krtani. Jako pierwszy obserwacji własnej krtani dokonał w 1854 roku hiszpański śpiewak Manuel Garcia. Wyróżnia się laryngoskopię pośrednią oraz bezpośrednią.

Laryngoskopia pośrednia – badanie krtani przy pomocy lusterka krtaniowego (o średnicy 5–20 mm) – jest podstawową metodą badania krtani, wykonywaną przez lekarzy laryngologów. Umożliwia ocenę wnętrza krtani, a co za tym idzie wykrycie wielu chorób zapalnych, nowotworowych lub ciał obcych. W czasie badania pacjentowi poleca się wysunięcie języka z jamy ustnej (ku przodowi) poza linię siekaczy. Język jest przytrzymywany lewą ręką lekarza przy pomocy gazika. Prawą ręką lekarz wkłada lekko ogrzane lusterko krtaniowe do jamy ustnej w okolicę cieśni gardła, opierając o podniebienie miękkie i języczek. Wnętrze krtani jest oświetlane wiązką świetlną z lustra lub lampy czołowej założonej na głowę laryngologa. Lusterko krtaniowe musi być ogrzane do temperatury ok. 40–50°C, w celu zapobieżenia zaparowywaniu. Po oświetleniu wnętrza krtani ogląda się nasadę języka, nagłośnię, fałdy przedsionkowe, fałdy głosowe, spoidło przednie i tylne, okolicę międzynalewkową, nalewki, okolicę podgłośniową, zachyłki gruszkowate oraz wejście do przełyku. Krtań bada się w dwóch pozycjach: respiratio – podczas swobodnego oddychania pacjenta, gdy fałdy głosowe i przedsionkowe są rozwarte – oraz fonatio – podczas mówienia (najczęściej litery „i” lub „y”), gdy fałdy są w zwarciu. Oglądanie krtani w pozycji fonatio i respiratio umożliwia ocenę ruchów fałdów głosowych (ruchy muszą być zawsze symetryczne). W przypadku asymetrii krtani można podejrzewać niedowład lub porażenie fałdów głosowych. W przypadku nasilonych odruchów wymiotnych (szczególnie u palaczy) błonę śluzową gardła znieczula się miejscowo 10-procentowym roztworem lignokainy.

Laryngoskopia bezpośrednia to oglądanie krtani za pomocą sztywnych endoskopów. Jej odmianą jest mikrolaryngoskopia, podczas której w znieczuleniu ogólnym umieszcza się laryngoskop zamocowany na specjalnej dźwigni opartej na mostku przez jamę ustną pacjenta, tak by uwidocznić krtań. Krtań ogląda się za pomocą mikroskopu operacyjnego. Zabieg wykonuje się w celach diagnostycznych i leczniczych. Z krtani można, przy pomocy odpowiednich narzędzi, pobrać materiał do badania histopatologicznego, usunąć różne zmiany patologiczne (polipy, brodawczaki, ciała obce itp.).

Laryngoskopia

Videolaryngoskopia to badanie krtani w warunkach ambulatoryjnych przy pomocy sztywnego endoskopu sprzężonego z kamerą i torem wizyjnym. Badanie pozwala ocenić krtań w powiększeniu oraz udokumentować całe badanie. Umożliwia ono dobry wgląd w miejsca ukryte lub słabo widoczne w laryngoskopii pośredniej.

Zob. także: LARYNGOLOGIA

Literatura:

W. Becker: Choroby uszu, nosa i gardła, Warszawa 1999.

Technika zabiegów i operacji w otorynolaryngologii, red. B. Latkowski, Warszawa 2000.

Otorynolaryngologia dziecięca, red. D. Gryczyńska, Bielsko-Biała 2007.