Nadanie normie językowej mocy obowiązującej przez sformułowanie, zapisanie i zatwierdzenie konkretnych zaleceń przez ciało oficjalne lub posiadające autorytet w danej społeczności językowej. Klasycznym przykładem kodyfikacji jest formułowanie, na podstawie istniejącej praktyki, obowiązujących reguł ortograficznych i interpunkcyjnych, a także kategoryczne kwalifikowanie jednych form i konstrukcji jako poprawnych, innych – jako niepoprawnych. W niektórych językach (np. w polskim, rosyjskim) obserwuje się silną tendencję do kodyfikacji, która ma objąć wszystkie możliwe zjawiska językowe, w innych (np. w angielskim) działalność kodyfikacyjna jest umiarkowana – kwestie sporne pozostawia się do rozstrzygnięcia przez uzus, dopuszcza się istnienie wariantów równouprawnionych z punktu widzenia poprawności językowej. Działalność w zakresie kultury języka polega na ustalaniu, kodyfikowaniu, propagowaniu i utrwalaniu normy językowej wśród użytkowników danego języka. Wynikiem kodyfikacji są szkolne gramatyki, słowniki, stylistyki normatywne.
Literatura:
Encyklopedia językoznawstwa ogólnego, red. K. Polański, Wrocław 1993.
Encyklopedia języka polskiego, red. S. Urbańczyk, Wrocław 1994.
