ang. cacography
grec. kakos ‘zły’, grapho ‘piszę’
Termin wprowadzony do polskiej logopedii przez Leona Kaczmarka dla oznaczenia zaburzeń substancji graficznej tekstu pisanego. W korelacyjnej klasyfikacji zaburzeń słownego i pisemnego porozumiewania się kakografia stanowi odpowiednik dyslalii w piśmie, a dokładnie – w pisaniu (odpowiednikiem kakografii w czytaniu jest kakoleksja). Kakografia jest pojęciem nadrzędnym w stosunku do pojęć: kakografia właściwa, paragrafia, mogigrafia. Kakografia właściwa stanowi odpowiednik dyslalii właściwej i oznacza zaburzenia w pisaniu polegające na zniekształcaniu liter w piśmie lub wprowadzaniu do pisma niepotrzebnych elementów graficznych (różnej wielkości kresek, zygzaków itp.). Termin nie rozpowszechnił się w praktyce. W języku angielskim kakografia oznacza błędy w pisowni i piśmie, stanowi antonim ortografii i kaligrafii.
Literatura:
L. Kaczmarek: Korelacyjna klasyfikacja zaburzeń słownego i pisemnego porozumiewania się, „Logopedia” 1977, t. 12, s. 5–13.
L. Kaczmarek: Rewalidacja dzieci i młodzieży z zaburzeniami mowy, w: Pedagogika rewalidacyjna, red. A. Hulek, Warszawa 1980, s. 270–302.
