ang. homophony
grec. homóphōnia ‘jednorodność dźwięku’
W języku zjawisko polegające na tożsamości fonetycznej różnych form wyrazowych, które mogą różnić się pod względem znaczenia, pisowni czy etymologii, a jedyną ich cechą wspólną jest identyczność brzmieniowa, np. Bóg – Bug – buk.
Do homofonów zalicza się również homografy, czyli wyrazy o takim samym brzmieniu i zapisie ortograficznym, lecz o różnym znaczeniu i innej etymologii, np. rząd w znaczeniu ‘ustawienie jeden za drugim’ i rząd jako ‘rada ministrów’.
Homofonia może być celowym zabiegiem stylistycznym, stosowanym jako jeden z elementów instrumentacji głoskowej, polegającym na doborze głosek o podobnym brzmieniu w celu uzyskania określonego brzmienia tekstu w jego głosowej interpretacji.
W muzyce homofonia to typ struktury, w której występuje jedna melodia, znajdująca się zazwyczaj w najwyższym głosie, której towarzyszy akompaniament.
Zob. także: HOMOFONY
Literatura:
J. Ekiert: Bliżej muzyki. Encyklopedia, Warszawa 1994.
Z. Saloni: Homofonia, [w:] Encyklopedia językoznawstwa ogólnego, red. K. Polański, Wrocław–Warszawa–Kraków 1999, s. 239.
Wielki słownik poprawnej polszczyzny PWN, red. A. Markowski, Warszawa 2012.
