Ta strona używa plików Cookies. Korzystając ze strony wyrażasz zgodę na używanie cookie, zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Szczegóły dotyczące celu ich używania i możliwości zmiany ustawień Cookies w przeglądarce znajdziesz w Polityce Prywatności.
grec. harmonia ‘zgodność’; łac. vocalis ‘samogłoska’
Zjawisko występujące w językach aglutynacyjnych (np. uralo-ałtajskich, ugrofińskich, niektórych językach afrykańskich), polegające na upodobnieniu się pod względem fonologicznych cech dystynktywnych wszystkich samogłosek afiksalnych danego wyrazu do samogłoski rdzennej.
Harmonia wokaliczna pełni funkcje delimitacyjne, wyznaczając granice wyrazów poprzez wskazywanie przynależności do wyrazu morfemu rdzennego i ciągu afiksów.
Zjawiskiem polegającym na upodobnieniu się pod względem dystynktywnej cechy fonologicznej zarówno samogłosek, jak i spółgłosek jest synharmonizm charakteryzujący języki tureckie. W wyniku tego dana cecha fonologiczna (palatalność lub labialność) charakteryzuje cały wyraz.
Literatura:
R. Laskowski: Harmonia wokaliczna, [w:] Encyklopedia językoznawstwa ogólnego, red. K. Polański, Wrocław–Warszawa–Kraków 1999, s. 233.
R. Laskowski: Synharmonizm, [w:] Encyklopedia językoznawstwa ogólnego, red. K. Polański, Wrocław–Warszawa–Kraków 1999, s. 579.
